|
KINDAMUZIK
ALBUM REVIEW 'FAREWELL TO EARTH' MAY 2005
Met Art of the Black Earth blies het
Schotse Macrocosmica met enorme kracht een flink stuk uit de aardkorst.
Een partij loeivette rock, stevig beïnvloed door de doemrock van Black
Sabbath. Dat doemdenken is niet verdwenen bij de Schotse band, wel klinkt
Farewell to Earth in alle opzichten een stuk kosmischer. Het vizier
is gericht op outer space zonder daadwerkelijk met de voeten van de
aardbodem te komen. Het is vooral genieten wanneer de groove voor even
op slot wordt gezet, zoals halverwege 'Carter Style', en zanger/gitarist
O'Hare even zijn mond houdt. Er is plaats voor een punkaanpak op het
agressieve 'The Casket', de kosmorockers halen hun gram met 'Wound'
en 'Reject Amplified' en groovefetisjisten zullen hun oortjes spitsen
tijdens 'Carter Style' en 'Otto'. Een zwaar, zwaar rockende trip die
de grenzen van het heelal wat ondergetekende betreft niet ver genoeg
verkent. Volgende keer naar de maan, jongens! (Joris Heemskerk) Translated by Graham Odds With Art Of The Black Earth the Scots Macrocosmica blew a chunk out of the earth with collosal power. A group playing rock that packs a punch, heavily influenced by the doomrock of Black Sabbath. Those doom sensibilities haven't disappeared from the Scottish band, but all aspects of Farewell To Earth sound more cosmic. The sights are set on outer space without actually ever touching down on the ground. It is particularly great when the groove is held back for a moment, like half way through 'Crater Style', and singer/guitarist O'Hare keeps quiet. There is room for some punk in the aggressive 'The Casket', the cosmorockers will get their kicks from 'Wound' and 'Reject Amplified', and groove-fetishists' ears will prick up during 'Crater Style' and 'Otto'. A heavy, heavy rocking trip that as far as I am concerned does not explore the borders of the universe enough. Next time the moon, guys!
|